Bilingual MindDWUJĘZYCZNOŚĆ I DWUKULTUROWOŚĆ – WYCHOWANIE I KSZTAŁCENIE DWUJĘZYCZNE -JĘZYK POLSKI NA ŚWIECIE
Kompetencja językowa i komunikacyjna w świetle dwujęzyczności dzieci polonijnych
Styczeń 18, 2017Agnieszka Pędrak
minions
Czy samo mówienie to już znajomość języka? Rodzicom dzieci dwujęzycznych często wydaje się, że ich dziecko świetnie zna język, bo komunikuje się w nim sprawnie w domu lub wśród znajomych. Jednak zaawansowana znajomość języka opiera się nie tylko na opanowaniu mówienia, ale też na wiedzy kulturowej – czyli wiedzy o tym, jak tego języka używać w konkretnych sytuacjach komunikacyjnych.
Język jest narzędziem poznawczym i komunikacyjnym, to znaczy, że służy nam zarówno do opisu świata, jak i porozumiewania się z innymi ludźmi. Kompetencja językowa to w skrócie stopień opanowania podsystemów języka (morfologicznego, składniowego, leksykalnego, fonetycznego). Kompetencja komunikacyjna to umiejętność wykorzystywania wiedzy językowej w interakcji z ludźmi. Do skutecznej komunikacji potrzebna jest nam wiedza kulturowa i znajomość zasad dotyczących społecznego użycia danego języka. Znajomość etykiety językowej, aktów mowy, umiejętność rozpoznania ironii, zatajonej informacji czy żartu językowego to praktyczna wiedza o tym, jak się zachować językowo w danej sytuacji. Rodzimy użytkownik języka polskiego wie, że do starszych osób zwracamy się per Pan/Pani (jeśli sami nie zechcą byśmy nazywali ich inaczej) czy też, że nie wypada powiedzieć „dzięki” i „sorki” do pani nauczycielki, a do koleżanki już można (ale też nie zawsze wypada). Z kolei rodzimy użytkownik języka angielskiego wie, jak odpowiedzieć na How are you? (które tylu cudzoziemców wprawia w zakłopotanie) tak, by nikt nie spojrzał na niego ze zdziwieniem. Przykładów jest oczywiście więcej, to tylko te podstawowe, które może dadzą Państwu jakiś obraz roli kompetencji komunikacyjnej.